Η ΕΥΤΥΧΙΑ

 Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

"Που βρίσκεται τελικά η ευτυχία;" Νικολία Ζωμένου

Δες τη ζωή σου σαν ένα άλμπουμ φωτογραφιών, όπου μπορείς να το γεμίζεις με μια φωτογραφία από την κάθε μέρα της ζωής σου. Δώσε εσύ τη χαρά στον εαυτό σου, μην περιμένεις τους άλλους να το κάνουν. Στην αρχή μπορεί να είναι δύσκολο, να μην το νιώθεις με τη ψυχή σου.

Όμως, στη ψυχολογία συχνά λέμε, μην περιμένεις το συναίσθημα για να πράξεις αναλόγως, αλλά κάνε κάτι διαφορετικό στη συμπεριφορά σου για ν’ αλλάξεις το συναίσθημά σου. Κοινώς, μην περιμένεις να έρθει η χαρά από μόνη της για να γελάσεις, αλλά γέλα κι ας μην το νιώθεις, για να χαρείς.

Αν μάθεις να φτιάχνεις τη χαρά μόνος σου και να χαμογελάς «στραβά» όταν όλα γύρω σου πάνε στραβά, θα καταφέρεις να είσαι αυτάρκης. Δεν θα βασίζεις την ευτυχία σου στους άλλους και τις πράξεις τους, δεν θα εξαρτάται η διάθεσή σου και το συναίσθημά σου από κάποιον άλλο. Κι έτσι θα γλυτώσεις τον εαυτό σου κι από την απογοήτευση που έρχεται, όταν οι προσδοκίες που έχεις θέσει για τους άλλους δεν εκπληρώνονται, γιατί καλώς ή κακώς ο καθένας στη ζωή κάνει τις δικές του επιλογές, που μπορεί να μην αυτές που θα θέλαμε.

Πολλές φορές σκεφτόμαστε μην κάνεις ή πεις κάτι σε έναν άνθρωπο που δεν θα’ θελες να σου έκαναν ή να σου έλεγαν οι άλλοι. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει «αναγκαστικά» να κάνεις και να λες στους άλλους αυτά που θα ήθελες να σου κάνουν και να σου πουν. Είμαστε διαφορετικοί, κι αυτό που αρέσει σ’ εσένα, μπορεί να μην αρέσει στον άλλο. Όσο η ευτυχία σου βασίζεται στους άλλους καθίσταται ευάλωτη κι εύθραυστη. Επίλεξε την ευτυχία κάθε μέρα της ζωής σου!

                                       ΠΟΙΗΜΑ 

              "If only" 

    Τάκης Παπατσώνης

Ω, αν μόνο κάποτε έρθει ο καιρός,

η μόνωση πλησίον μιας παραλίας μακρινής

να πληροί όλα τα φοβερά κενά της ζωής

και των νυχτών της, όλους τους αγώνες

με το Άγνωστο και το Μαύρο, – τούτο μόνο

θ’ αρκούσε, όλα νάταν λυμένα

τα μυστήρια τ’ αγωνιώδη.

 

Αν μόνο η θέα ολοσκέπαστου ουρανού

του φθινοπώρου, που δίνει νέα διαφάνεια

στα βότσαλα της θαλάσσης,

(εκείνη την ανοιχτά πράσινη των ματιών της Νεράιδας)

έφθανε να καλύψει τη ζωή στο σύνολό της,

– ετούτο μόνο, θάταν κιόλας η ευτυχία.

 

Όταν μια σου στιγμή,

Άνθρωπε, πούχεις ξεφύγει το πλέγμα των θορύβων,

αισθανθείς άυλος πια και κατασταλαγμένος,

– τούτο, αν ήσουν βέβαιος πως θάταν και το διαρκές·

πως σε μιαν ώρα μέσα, στο πλευρό σου

δεν θα βρισκόταν η Σειρήνα, να σου ταράξει

τη διαφάνεια των βοτσάλων, – και τούτο μόνο

θάταν κιόλας η ευτυχία.

 

Αλλά έρχεται ήδη η φωνή της, από Βορρά, από Νότου,

από Ανατολικά κι από Δυσμών. Βουάνε

όλοι οι ορίζοντες από δαύτη. Έρχεται ολούθε

με την ουσία της βροχής ή των ανέμων. Με τους αφρούς

των κυμάτων. Το σύμπαν, κι η ψυχή του ανθρώπου,

είναι γεμάτα απ’ αυτή τη φωνή. Ας έρθει. Δεν είναι ακόμη

ερχομένος ο καιρός του Θανάτου.

           (Τ.Κ. Παπατσώνης, Εκλογή Α’. Ursa Minor. Εκλογή Β’ , εκδ. Ίκαρος, 1988)